കല്പ്പന തന്നുടെ തേരില് ഒരിക്കല് ഞാന്
കാറ്റിനോടൊപ്പം പറന്നു നോക്കി.
കടലേഴും കടന്നങ്ങാ പെരുമകള് നിറയുന്ന
കലയുടെ നാട്ടില് ഞാന് ചെന്നിറങ്ങി.
കാണുവാന് സുന്ദരം ഈ കൊച്ചു കേരളം
കണ്ണുകള്ക്കേകിടും വര്ണ്ണത്തിന് പൂമഴ.
കനകങ്ങള് വിളയുന്ന കേര വൃക്ഷങ്ങളും
കാനന ഭംഗിയും മാസ്മര വിസ്മയം.
കളകളാരവമൂറും അരുവിതന് തെളിമയും
കായലിന്ന് അഴകേകും ചീനവലകളും.
കാവ്യമായൊഴുകും നിളയുടെ സ്മിതമതും
കുത്തിയൊഴുക്കിലെ പമ്പതന് ഈണവും.
കൊയ്ത്തേറ്റു പാടുന്ന ചെറുമി തന് സ്വരമതും.
കാറ്റിനു മണമേകും പൂക്കളും, കായ്കളും.
കലയുടെ രാജാവാം കഥകളി നൃത്തവും
കോലവും ,തെയ്യവും, മോഹിനിയാട്ടവും.
കാലത്തെ വെല്ലുന്ന മണി മന്ദിരങ്ങളും.
കല്ലില് വിരിയിച്ച കോവിലും, കോട്ടയും.
കാഴ്ച്ചക്ക് വിസ്മയമായ നിലങ്ങളും.
കലയുടെ രാഞ്ജിയാം അറബിക്കടലതും.
കാണുവാന് സുന്ദരം എന് കൊച്ചു കേരളം
കണ്ണുകള്ക്കേകിടും വര്ണ്ണത്തിന് പൂമഴ.
കല്പ്പന തന്നുടെ തേരില് മടങ്ങി ഞാന്
കല്പ്പക വൃക്ഷത്തിന് നാട്ടില് നിന്ന്
കാതരയായപ്പോള് എന്മനം ചോദിച്ചു
കേരള മണ്ണിലേക്ക് എന്നിനി നീ?