. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Friday 23 April 2010

കുറ്റിക്കാട്ടില്‍ ഡോട്ട് കോം.

സമയം അര്‍ദ്ധരാത്രിയോടടുത്തു..... എന്‍റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഗ്രാമത്തിലെ ക്ഷേത്രമുറ്റത്താണ് ഞാന്‍... ഞാന്‍ മാത്രമല്ല എന്‍റെ ആത്മമിത്രമായ അനിയനും....

മീനത്തിലെ കൊടും ചൂടില്‍ വരണ്ടുണങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന പ്രകൃതി..... കിണറുകളായ കിണറുകളും, കുളങ്ങളായ കുളങ്ങളും എല്ലാം വറ്റി വരണ്ട് “ദാഹ ജലം തരുമൊ“ എന്ന പാട്ടും പാടി വലയുന്ന സമയം..... പക്ഷെ അമ്പലക്കുളത്തില്‍ മാത്രം നിറയെ വെള്ളം.....

ക്ഷേത്രത്തിലെ ഉത്സവത്തോട് അനുബന്ധിച്ച് കെട്ടി ഉയര്‍ത്തിയ സ്റ്റേജില്‍ കംസവധം ബാലെ അരങ്ങു തകര്‍ക്കുന്നു..... ബാലെക്കു ശേഷം പാലാ കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്‍റെ ഗാനമേളയാണ്.....

ബാലെ വിരോധിയായ അനിയന്‍ ഗാനമേളക്കുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിനായി തന്‍റെ നെടുവരയന്‍ അണ്ടര്‍വെയര്‍ ഊരി ചുരുട്ടി തലയിണക്കു പകരമായി വച്ചു സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്നു...

എട്ടു നില അമിട്ടുകള്‍ പൊട്ടും പോലെയുള്ള കംസന്‍റെ ചിരിയോ, അതുകേട്ട് അമ്പലമുറ്റത്തെ പൈതങ്ങളെല്ലാം കൂടി നടത്തുന്ന കോറസ് കരച്ചിലുകളോ മുട്ടിനിടയില്‍ കയ്യും കയറ്റി മാസങ്ങളായി വെള്ളം കാണാത്ത അണ്ടര്‍വെയറിന്‍റെ സുഗന്ധവും അനുഭവിച്ചുറങ്ങുന്ന അനിയന് ഒരുവിധത്തിലുള്ള അലോസരങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയില്ല.....

ബാലെ അതിന്‍റെ അവസാന ഘട്ടത്തിലേക്ക് കടക്കുകയാണ്...... കംസന്‍ തന്‍റെ ജീവനായി യാചിക്കാന്‍ തുടങ്ങി..... “കൊല്ലരുതെ...കൊല്ലരുതെ.... കൃഷ്ണാ കൊല്ലരുതെ....”

“കൊല്ലെടാ അവനെ.... വിടരുതവനെ..... നിനക്കു വയ്യായെങ്കില്‍ ഇങ്ങൊട്ട് മാറി നില്‍ക്കെടാ.... ഞാന്‍ കൊല്ലാം...!“

ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും ചാടി എഴുനേല്‍റ്റ അനിയന്‍ അലറിവിളിച്ചു...

ബാലെയും വീക്ഷിച്ച് നിന്നിരുന്ന എന്‍റെ ഗ്രാമത്തിലെ മുതിര്‍ന്ന അംഗങ്ങളില്‍ ഒരാളായ കുഞ്ഞിരാമന്‍ ചേട്ടനും അനിയന്‍റെ അട്ടഹാസം കേട്ട് അവിടെക്കു പാഞ്ഞു വന്നു.....

“എന്താ അനിയാ സംഭവം...?” കുഞ്ഞിരാമന്‍ ചേട്ടന്‍ ആകാംഷയോടെ ചോദ്യം......

“ഓ... അനിയന്‍ ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടതാ......” ഞാന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു....!!!

പരിസര ബോധം വന്ന് തലയും കുമ്പിട്ടു നില്‍ക്കുന്ന അനിയന്‍റെയും എന്‍റെയും മുന്നിലേക്ക് ഒരു ലക്കി ഗോള്‍ഡന്‍ ഓഫര്‍ കുഞ്ഞിരാമന്‍ ചേട്ടന്‍ വച്ചു.....

“എന്തായാലും ഉറക്കച്ചടവല്ലെ ഒരു കട്ടന്‍‌കാപ്പി കുടിക്കാം അല്ലെ...?”

വേണ്ടാ എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അത് ഗോള്‍ഡന്‍ ഓഫറിന് തടസ്സമാകുമോ.... മുമ്പെ നടന്നു തുടങ്ങിയ കുഞ്ഞിരാമന്‍ ചേട്ടന്‍റെ പുറകെ അനുസരണയുള്ള കുഞ്ഞാടുകളായി ഞാനും അനിയനും....

“ഒരു പരിപ്പുവട കൂടി ആയാലോ......” മറുപടി വരുന്നതിനു മുന്‍പ് കുഞ്ഞിരാമന്‍ ചേട്ടന്‍ ഓര്‍ഡറും ചെയ്തു......

“എടാ മക്കളെ ബാലെ കഴിഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ അങ്ങു പോകും, നമ്മുക്ക് ഈ ഗാനമേളയൊന്നും അത്ര പത്യമല്ല എന്നാല്‍ നമ്മുക്ക് നാളെ കാണാം.....“ പരിപ്പുവടയുടെയും ചായയുടെയും നന്ദി അറിയിക്കുനതിനിടയില്‍ കുഞ്ഞിരാമന്‍ ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.....

മുട്ടക്കറിയില്ലല്ലൊ അതിടാന്‍ കോഴി അനുഭവിക്കുന്ന വേദന!!! എന്നു പറയും പോലെയായി അനിയന്‍റെ കാര്യം....

വീട്ടില്‍ സ്ഥിരമായി ഉറക്കമുണര്‍ന്നാല്‍ കുടിക്കുന്ന കട്ടന്‍ കാപ്പിയും അതു കഴിഞ്ഞാല്‍ പ്രകൃതിയുടെ സ്ഥിരം നിയമം അനുസരിച്ച് വീടിനു താഴെയുള്ള കുറ്റിക്കാട്ടില്‍ ഡോട്ട് കോമിലേക്കുള്ള ഓട്ടവും ശീലമാക്കിയ അനിയന്‍ സ്വന്തം ശരീരത്തോട് എത്ര അപേക്ഷിച്ചിട്ടും ശരീരം ആ ‍‍അപേക്ഷ സ്വീകരിച്ചില്ല......

ശരീരം പറഞ്ഞു സമയം രാത്രി രണ്ട് മണി ആയാലും, വെളുപ്പിനെ ഏഴു മണി ആയാലും ഉറക്കം എഴുനേല്‍റ്റ് കട്ട‌ന്‍കാപ്പി കുടിച്ചാല്‍ ഉടന്‍ തന്നെ കുറ്റിക്കാട്ടിലേക്ക് ഓടിയാലെ മതിയാവൂ.....

അനിയന്‍ പരമ രഹസ്യമായി സംഭവം എന്‍റെ കാതില്‍ മൊഴിഞ്ഞു.....

“അനിയാ കുറ്റിക്കാട് നമ്മുക്ക് തരപ്പെടുത്താം..... പക്ഷെ അതിനു ശേഷമുള്ള കാര്യങ്ങള്‍...?!” വരണ്ടു കീറിയ തോടുകളും പാടങ്ങളും ഓര്‍ത്ത് ഞാന്‍ നെടുവീര്‍പ്പിട്ടപ്പോഴേക്കും അനിയന്‍റെ പ്രഖ്യാപനം വന്നു.....

“അതൊക്കെ രണ്ടാമത്തെ കാര്യം.... എനിക്കു കുറ്റിക്കാട്ടില്‍ പോയാലെ ഒക്കൂ.....”

സംഗതി താമസിച്ചാല്‍ അമ്പലമുറ്റം കുറ്റിക്കാടിനു സമം ആകുമോ എന്ന എന്‍റെ പേടി അനിയന്‍റെ മുഖഭാവം കണ്ടപ്പോള്‍ അധികരിച്ചു.....

അമ്പലമുറ്റത്ത് ഉപേക്ഷിച്ച അണ്ടര്‍വെയറിനെ പോലും തിരിഞ്ഞു നോക്കാത അനിയന്‍ പി എസ് എല്‍ വി യെ ഒര്‍മ്മിക്കും വിധം കുതിച്ചു...

അനിയനെ പരതി പിന്നാലെ ഞാനും!... പൊടി പോലുമില്ല കണ്ടു പിടിക്കാന്‍...!!

തിരച്ചിലിനൊടുവില്‍ അനിയനെ അരക്കിലോമീറ്റര്‍ അകലെ നിന്നും കണ്ടെത്തി.... പി എസ് എല്‍ വി ലക്ഷ്യം തെറ്റി പതിച്ചത് അവിടെ എവിടെയോ ആണെന്ന് വ്യക്തം.... വെടി മരുന്നിന്‍റെ രൂക്ഷ ഗന്ധം...

വിക്ഷേപണം കഴിഞ്ഞിട്ടും വിഷണ്ണനായി നില്‍ക്കുന്ന അനിയന്‍റെ മനമറിയും പോലെ എന്‍റെ ചോദ്യം...

“ അല്ല അനിയാ സംഗതി ഇത്രയൊക്കെ ആയ സ്ഥിതിക്ക് വിക്ഷേപണ തറ കഴുകി വൃത്തിയാക്കണ്ടെ...?”

“ അതാണ് എന്‍റെയും ആലോചന...... മീനമാസത്തില്‍ അല്‍പ്പം വെള്ളം കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ എന്താ വഴി..... ആകെയുള്ളത് അമ്പലക്കുളം.... പക്ഷെ അവിടെ....?”

“അനിയാ..... അടുത്ത് ഒരു പഞ്ചായത്തു കിണറില്ലെ..... അവിടെ ഒരു ഭാഗ്യപരീക്ഷണം നടത്തിയാലോ...?“

മുന്‍സിപ്പാലിറ്റി ഗാര്‍ബേജ് വണ്ടി ഓടിക്കുന്ന ഡ്രൈവറുടെ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാന്‍.....

പരിപ്പുവടയുടെ ആഘാതം എത്രയുണ്ടെന്നു അനിയന്‍റെ നടത്ത തെളിയിച്ച....

കിണറ്റിന്‍കരയില്‍ നിന്ന് നിരാശനായി മടങ്ങുമ്പോള്‍ അനിയന്‍റെ ലക്ഷ്യത്തില്‍ അമ്പലക്കുളം ആണെന്ന് വ്യക്തം....

പക്ഷെ ഞാന്‍ ഇടക്കിടെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... “ അനിയാ ഭദ്രകാളീ ക്ഷേത്രം ആണ്.... അഭവൃതസ്നാനത്തിന് വേണ്ടി വൃത്തിയാക്കിയിട്ടിരിക്കുകയാണ്.... ദേവീ കോപം..?”

“എടാ ദേവീ കോപം എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ഇതെവിടെ എങ്കിലും ഒന്ന് ശരിയാക്കേണ്ടെ.... ദേവിക്ക് അല്‍പ്പമെങ്കിലും എന്നൊട് സ്നേഹമൂണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ ഈ സമയത്ത് ഇതു തോന്നിപ്പിക്കുമോ..?”

അനിയന്‍റെ യുക്തി ചിന്തക്കു മുന്നില്‍ എന്‍റെ ഭക്തിക്ക് ഒരു വിലയുമില്ലാതായി....

മനം പോലെ മാംഗല്യം!!!.... പൊട്ടി മുളച്ചതു പോലെ പോലെ ഒരു ദേഹം.... പനംകുറ്റി പോലെ നീണ്ടുനിവര്‍ന്ന് ഒരു അജാനുബാഹു..... ഒരു കുഴപ്പം മാത്രം.... മുട്ടിനു മുകളില്‍ ബാലന്‍സ് നഷ്ടപ്പെട്ട് അങ്ങനെ ആടി നില്‍ക്കുകയാണ്.... ഒരു മിനി അയ്യപ്പബൈജു എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ഒട്ടും അതിശയോക്തിയാകില്ല

ആരോ എപ്പോഴോ കീ കൊടുത്ത ഒരു പഴയ ക്ലൊക്കിന്‍റെ പെന്‍ഡുലം പോലെയുള്ള ആട്ടത്തിനിടയില്‍ തനിക്കു പോലും ഉയര്‍ത്താന്‍ കഴിയാത്ത തന്‍റെ കൈ പ്രയാസപ്പെട്ടുയര്‍ത്തി അയാള്‍ ഞങ്ങളെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു....

“ അല്ല എന്താ പ്രസനം..?”

അനിയന്‍ അത്യുത്സാഹിയായി..... “ചേട്ടാ ഇവിടെ വെള്ളം കിട്ടാന്‍ എന്തെങ്കിലും ഒരു വഴിയുണ്ടോ..?”

“ ഹി...ഹി...ഹി ഇതു നിസാര പ്രസനം അല്ലെ.... അല്യേടാ മക്കളെ.....” അയാള്‍ എന്നെ നോക്കി...

“അതെ ചേട്ടന്‍ വിചാരിച്ചാല്‍ ഇതു നിസാരമായി തീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു പ്രശ്നമാണ്.... ഒന്നു സഹായിക്കുമോ?....” ഞാന്‍ ഈ കാര്യത്തില്‍ അനിയന്‍റെ പേര്‍സണല്‍ സെക്രട്ടറി സ്ഥാനം ഏറ്റെടുത്തു....

“ എന്നാല്‍ എന്‍റെ കൂടെ വന്നോന്നോന്നോന്നോ.....” ഉറക്കാത്ത കാലുകളുമായി ബൈജു മുന്നിലും ഗാര്‍ബേജു വണ്ടിയുമായി അനിയനും, ഒപ്പം ഞാനും....

“നീ വെള്ളമല്ലേ ചോചോചോദിച്ചത്..... പകരം നീ എനിക്കെന്തു തരുരുരുരും....?” ആട്ടത്തിനു കടിഞ്ഞാണിടാന്‍ ഒരു വിഫലശ്രമം നടത്തിക്കൊണ്ട് ബൈജു തിരിഞ്ഞു നിന്നു....

കണ്ണില്‍ ഷക്കീല സിനിമ കാണുന്ന എഴുപത്തഞ്ച് കടന്ന യുവാവിന്‍റെ ഭാവം..... കൂടുതല്‍ ശ്രിംഗാരം വരുത്താനായി ഇടക്ക് മേല്‍ചുണ്ടു ഒന്നു വിറപ്പിച്ചു ബൈജു.....

“ചേട്ടന്‍ ചോദിക്കുന്ന എന്തും തരും...!” ഉള്ള കിടപ്പാടവും പത്ത് സെന്‍റ സഥലവും പോലും എഴുതി കൊടുക്കാന്‍ റെഡിയായിരുന്നു അനിയന്‍....

“ഹി...ഹി.. ഹി... നീ ഇങ്ങു വന്നെ... നിന്നെ എനിക്കങ്ങു ബോധിച്ചു... നീ എന്‍റെ സ്വന്തമാ......” അനിയന്റെ തോളില്‍ കയ്യിട്ടായി പിന്നെ ബൈജുവിന്‍റെ നടത്തം....

“നിനക്കു വെള്ളം വേണോ..?” അമ്പലക്കുളത്തിനു മുന്നില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ബൈജു വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നിന്നു എന്നോട് ചോദ്യമെറിഞ്ഞു....

“അയ്യേ ഞാന്‍ ആ ടൈപ്പല്ല....” തൂറിയവനെ ചുമന്നാല്‍ ചുമക്കുന്നവനും നാറും എന്ന പഴയ ആപ്തവാക്യം ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ എന്‍റെ കലി മുഴുവന്‍ അനിയനോടായി.....

“എങ്കില്‍ നീ ഇവീടെ നില്ല്ല്ല്ല്ല്ല്... ഞാ‍നിവനു വെള്ളം കൊടുത്തിട്ടു ഇപ്പം വരാം”..... അനിയനും, ബൈജുവും റോഡിന്‍റെ വീതി അളന്നു ഇരുട്ടിലേക്ക് നീങ്ങുന്നത് തെല്ലാശ്വസത്തോടെ ഞാന്‍ നോക്കി നിന്നു.....

പിന്നെ അടുത്തുള്ള കാണിക്കവഞ്ചിയുടെ മുന്നിലെ പടിയിലിരുന്നു..... അറിയാതെ ഒന്നു മയങ്ങി പോയി....

അമ്പലക്കുളത്തിലേക്ക് ഘനമുള്ള എന്തോ വന്നു വീഴുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നത്.... ഞെട്ടലില്‍ നിന്നു വിമുക്തമാകുന്നതിനു മുന്നെ ബൈജു മുന്നില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു......

“എവിടെ നിന്‍റെ കൂട്ടുകാരന്‍...?“ അല്‍പ്പം ഗൌരവത്തിലായിരുന്നു ബൈജു.....

“അതു ശരി വെള്ളം കൊടുക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞു കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയിട്ട് എന്നോട് ചോദിക്കുന്നോ..?” എനിക്ക് മനസ്സില്‍ അല്‍പ്പം ഭീതി തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.....

“അവനു ഒരു നൂറു ഒഴിച്ചു കൊടുത്തു..... അപ്പോള്‍ വേണ്ട എന്ന് ഒരു നിര്‍ബന്ധം.... എന്നാല്‍ വേണ്ട എന്തും ചെയ്യാമെന്നു പറഞ്ഞിരുന്നില്ലെ അതിനായി ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അതും അവനു വയ്യ....”

“അയ്യേ...ഇതായിരുന്നോ ഇയാള്‍ വെള്ളം കൊടുക്കാമെന്നു പറഞ്ഞത്“ മനസ്സില്‍ ഓര്‍ത്തുകോണ്ട് ഉന്നയിച്ച ചൊദ്യം വേറെ ആയിരുന്നു....

“എന്തും ചെയ്യാമെന്നു പറഞ്ഞതിന് ചേട്ടന്‍ എന്താ ചോദിച്ചത്...?”

“ഒന്നും പറയണ്ടടെ... അവന്‍ നെയ്യും പുരട്ടി എല്ലാ രീതിയിലും തയ്യാറായാ വന്നത്... പക്ഷെ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഓടി കളഞ്ഞു...ദുഷ്ടന്‍..... മോഹിപ്പിച്ചിട്ട്!!!” പിന്നെ ബൈജു പറഞ്ഞ തെറി.... ഹോ.....

പുറകില്‍ നനഞ്ഞു കുളിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന രൂപം..... “ അളിയാ.... അമ്പലം കമ്മറ്റിയോട് പറഞ്ഞു ഒരു കലശം കഴിപ്പിക്കുന്നതാ നല്ലത്..... അമ്പലക്കുളവും ഈ പരിസരവും വൃത്തികേടായീ‍ീ‍ീ...?”

അനിയനു ഏഴാം നാളാണ് ബോധം വീണത്.... അതിനു കാരണമായി അനിയന്‍ പറയുന്നത് ദേവീ കൊപം ആണെങ്കിലും ഇരുളില്‍ അസാധാരണമായ എന്തോ കണ്ട് പേടിച്ചതാണെന്ന് എനിക്കു വ്യക്തമായറിയാം.....

Tuesday 20 April 2010

മുത്തേ..... നിനക്കു വേണ്ടി...

മുഖം ഒരു കരിമ്പടത്താല്‍ മറയ്ക്കപ്പെട്ട്.... കൈകള്‍ പിന്നിലേക്ക് കൂട്ടികെട്ടി..... ഏതാണ്ട് മൃതപ്രായമായ മനസ്സും പേറി അയാള്‍.....

ഏതൊരാളുടെ കഴുത്തിനും തലക്കും ചേരും വിധം വ്യക്തമായ അളവുകോല്‍ കൊടുത്തുണ്ടാക്കിയ മനോഹരമായ ആ മാര്‍ബിള്‍ ശിലയുടെ മുന്നില്‍ ‍.....

നൌഷാദ്..... ഊഴവും കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന അറവുമാടിന്റെ പ്രതിനിധി.....

എന്തിനാണ് താന്‍ ഇവിടെ?

ക്രൂരതയുടെ ഭദ്രകാളീരൂപം തന്നിലേക്ക് ആവേശിക്കുമ്പോള്‍ ... “മോനെ കൊല്ലല്ലേടാ“ എന്ന മുനീറിന്റെ നിലവിളി എന്തേ താന്‍ കേട്ടില്ല....?

“മച്ചാ അരുതേ... എന്നെ ഓര്‍ത്ത് ചെയ്യരുതേ” എന്ന തന്റെ സൈനബയുടെ ഉള്‍വിളിയായി എത്തിയ ആര്‍ദ്രതയേറിയ ശബ്ദം എന്തേ താന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല?

ഒരു ജന്മം മുഴുവന്‍ തനിക്കുവേണ്ടി അന്യരുടെ ആട്ടും, തുപ്പും വിഴുപ്പും ചുവന്ന തന്റെ വാപ്പച്ചിയുടെ നിഷ്കളങ്ക മുഖം ഓര്‍ത്തില്ല....?

എന്തിന്, മരണത്തിനു പകരം മരണം എന്ന ശരിയത്തിന്റെ നാട്ടിലാണ് താന്‍ എന്ന സത്യം എങ്കിലും തനിക്ക് ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു എങ്കില്‍......?

മനസ്സില്‍ തന്റെ പൊന്നുംകുടത്തിന്റെ മുഖം മാത്രമായിരുന്നു.... ഏഴുവയസുള്ള തന്റെ മുത്തിന്റെ മുഖം മാത്രം....

“അള്ളാഹു അക്ബര്‍......” നൌഷാദിന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി കരിമ്പടം നനഞ്ഞു......

മുനീര്‍ തന്നോട് എന്തു പാപമാണ് ചെയ്തത്..... അവനെ ക്രൂരമായി കൊലപ്പെടുത്താന്‍ മാത്രം എന്തു പാപമാണ് അവന്‍ തന്നോട് ചെയ്തത്?

പാവം... അന്നന്നത്തെ അന്നത്തിനു വേണ്ടി ആഹോരാത്രം അവന്‍ ചീന്തുന്ന വിയര്‍പ്പുതുള്ളികളില്‍ നിന്നും ഒരുതുള്ളി കനിവോടെ തന്റെ കയ്യിലേക്ക് ഇറ്റിച്ചതോ?

“നൌഷാദ്...... നൌഷാദ്.....“ ആരാണത്? മുനീറിന്റെ ശബ്ദമല്ലെ... ഒരു നിമിഷം നിന്നിടത്തു നിന്നു ഞെട്ടലോടെ പിന്നിലേക്കു മാറി.......

ഒരു തേങ്ങല്‍..... എന്തിനു നീ എന്നോടിതു ചെയ്തു നൌഷാദ്...... എന്തിനു നീ എനിക്കൊപ്പം നിന്റെയും ജീവിതം ഇങ്ങനെ? എന്തിനായിരുന്നു നൌഷാദ്....?

എന്തിനാണ് താന്‍ അതു ചെയ്തത്...... ഒരു ദുര്‍ബല നിമിഷത്തില്‍ തോന്നിയ ഒരു കൈപ്പിഴ?

“മച്ചാ.... കാര്യങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ വഷളാകുകയാണ്.... മുത്തിന്റെ ഓപ്പറേഷന്‍ ഉടന്‍ നടത്തണം എന്നാണ് ഇന്നലേയും ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞത്”

സൈനബയുടെ കത്തിലെ വരികളില്‍ തന്റെ മുത്തിന്റെ നിഷ്കളങ്കമായ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു.....

നീണ്ട നാലു വര്‍ഷങ്ങള്‍ കാത്തിരുന്ന് ഉണ്ടായ പൊന്നുംകുടം.... പക്ഷെ ജന്മനാ രണ്ട് വൃക്കകള്‍ക്കും ക്ഷതം സംഭവിച്ചിരുന്നു..... ഓപ്പറേഷന്‍ വേണമെന്നും ഒരു വൃക്കയേങ്കിലും മാറ്റി വെക്കേണ്ടി വരുമെന്നും അന്നേ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു.....

“നൌഷാദ് ....ആറു വയസ്സിനു ശേഷം ഓപ്പറേഷന്‍ ചെയ്യുന്നതാവും നല്ലത്” ഡോക്റ്ററുടെ വാക്കുകള്‍ തെല്ലു ആശ്വാസം പകര്‍ന്നു...

മാസം ഒരു വലിയ തുക ഡയാലിസിനു ചിലവാകാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ക്ലീനിങ്ങ് കമ്പനിയിലെ അറുനൂറു റിയാല്‍ ശമ്പളക്കാരനായ തനിക്ക് നാടും, വീടും, സൈനബയും, മുത്തും എല്ലാം കിട്ടാക്കനികളുടെ പട്ടികയില്‍ ഇടം കണ്ടെത്തി....

“എന്താടാ ഇത്ര ആലോചന......” സൈനബയുടെ കത്തില്‍ മുഖം പൂഴ്ത്തിയിരുന്ന തന്നോട് മുനീറിന്റെ കുശലം.......

ക്ലീനിങ്ങ് കമ്പനിയിലെ അക്കുണ്ടന്റ് ആണെങ്കിലും വന്ന നാള്‍ മുതല്‍ ഒന്നിച്ചാണ് മുനീറും താനും...... വലിപ്പച്ചെറുപ്പമില്ലാത്ത ഒരു സൌഹൃദം.....

“മുത്തിനു എങ്ങനെയുണ്ടു മൊനെ.......” ഓപ്പറേഷനുള്ള പൈസക്ക് എന്തെങ്കിലും വഴി ഒത്തുവോ? മുനീറിന്റെ ആര്‍ദ്രത മുറ്റിയ ചോദ്യത്തിനു മറുപടിയായി രണ്ടു തുള്ളി കണ്ണീര്‍ കത്തില്‍ വീണുടഞ്ഞു.......

“എടാ എല്ലാം ശരിയാകും..... ഞാന്‍ ബീവിയോട് നമ്മുടെ മുത്തിനു വേണ്ടി അവളുടെ സ്വര്‍ണം വില്‍ക്കാം അപേക്ഷിച്ചു നോക്കി..... പക്ഷെ അവള്‍ വഴങ്ങുന്നില്ല...... “വല്ലോര്‍ക്കും വേണ്ടി എന്തിനാ” എന്നാ അവളുടെ ചോദ്യം..... അവള്‍ക്കറിയില്ലല്ലോ നമ്മളുടെ ബന്ധം......”

“വേണ്ട മുനീര്‍.... അതൊന്നും വേണ്ട..... എന്റെ മുത്തിനു അള്ളാഹു ആയുസു നിശ്ചയിച്ചുണ്ടെങ്കില്‍ അവള്‍ ജീവിക്കും.... എന്റെ മുത്തിനു ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല......”

“നീ എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചുവോ....”

“ഇല്ല..... കയ്യിലുള്ള അവസാന ഹലാലയും എണ്ണിപ്പെറുക്കി ഇന്നു നാട്ടിലേക്കയച്ചു...... ഈ മാസത്തെ ഡയാലിസിസിനു അതു തികയില്ല എങ്കിലും...”

“നീ പോയി എന്തെങ്കിലും കഴിക്കൂ.....“ കീശയില്‍ കയ്യിട്ട് ഇരുനൂറു റിയാലിന്റെ രണ്ടു കെട്ടുകള്‍ മുനീര്‍ പുറത്തെടുത്തു... പിന്നെ അതില്‍ നിന്ന് ഒരു നോട്ടെടുത്തു തനിക്കു നേരെ നീട്ടി....

“വേണ്ട മുനീര്‍.... നിന്നോടുള്ള ഈ കടം എങ്ങനെ ഞാന്‍ വീട്ടും..... അതിനും മാത്രം എന്തു ബന്ധമാണു മൊനെ നമ്മള്‍ തമ്മില്‍ ഉള്ളത്?” തന്റെ ഗദ്ഗദം നിറഞ്ഞ വാക്കുകളെ ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെയാണ് മുനീര്‍ നേരിട്ടത്....

“ഇതു നീ തിരിച്ചു തരിക തന്നെ വേണം..... തൊഴിലാളികളുടെ ഓവര്‍ ടൈം കാശാണ്...... ഉച്ചക്ക് ബ്രക്ക് ടൈമില്‍ പൂട്ടില്ലാത്ത ആ മേശവലിപ്പില്‍ വച്ചിട്ടു പോരാന്‍ പേടി ആയതുകൊണ്ട് കൂടെ എടുത്തു എന്നു മാത്രം.... നിന്റെ അടുത്ത മാസം സാലറിയില്‍ ചിലപ്പോള്‍ ഞാനിതു കട്ട് ചെയ്തേക്കും.... ഇപ്പോള്‍ അതൊന്നും ആലോചിക്കേണ്ട, നീ പോയി വല്ലതും കഴിക്കൂ......”

അടുത്തുള്ള ബൂഫിയയില്‍ നിന്നും ഒരു സാന്റ്വിച്ച് കഴിച്ചു തിരികെ വരുമ്പോള്‍ മൊബൈല്‍ ശബ്ദിച്ചു........ സൈനബയുടെ നമ്പര്‍.....

“മച്ചാ.....” ഭയം കലര്‍ന്ന ആ വിളിയില്‍ തന്നെ എല്ലാം അടങ്ങിയിരുന്നു.......

“മുത്തിനു അസുഖം കൂടി മച്ചാ....... ഇപ്പോള്‍ ആശുപത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നതേയുള്ളൂ..... ഐ സി യു വിലാണ്... നമ്മള്‍ എന്തു ചെയ്യും മച്ചാ.... ഞാന്‍ ഡോക്ടറുടെ അടുത്ത് ചെന്നു നിന്നിട്ട് വിളിക്കാം..... ഒന്നു സംസാരിക്കുമോ.... എന്റെ സമാ‍ധാനത്തിന്....”

“നൌഷാദ്... ഞാന്‍ ഡോക്ടര്‍ സെബാസ്ട്യന്‍..... മകളുടെ കണ്ടീഷന്‍ വളരെ വളരെ മോശമാണ്..... ഒന്നു രണ്ട് ദിവസത്തിനുള്ളില്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഓപ്പറേഷന്‍ നടത്തണം.... അമ്മയുടെയും മകളുടെയും രക്തഗ്രൂപ്പ് ഒന്നായതുകൊണ്ട് നമ്മുക്ക് വൃക്ക ദാതാവിനെ തേടേണ്ടതില്ല....“

പക്ഷെ ഡോക്ടര്‍..... ഓപ്പറേഷന്‍ എന്നു പറയുമ്പോള്‍....!

“അതാണ് നൌഷാദ് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വരുന്നത്.....ഓപ്പറേഷന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ മുത്ത് പൂര്‍ണമായും അസുഖാവസ്ഥയില്‍ നിന്നു മോചിതയാവും..... പക്ഷെ ഓപ്പറേഷന് ഏതാണ്ട് നാലു ലക്ഷം രൂപയോളമാകും..... സൈനബയോട് സംസാരിച്ചപ്പോള്‍ അതിനുള്ള വഴികള്‍ കുറവാണെന്ന് പറയുന്നു..... ആശുപത്രിയൂടെ വകയായി ഒരു അമ്പതിനായിരം രൂപാ കുറച്ചു തരാന്‍ കഴിയും.... പക്ഷെ മൂന്നര ലക്ഷം രൂപാ ഇല്ലാതെ ഓപ്പറേഷനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുക പ്രയാസം.... നിങ്ങള്‍ ഗള്‍ഫില്‍ അല്ലെ നൌഷാദ്..... എങ്ങനെയെങ്കിലും ശ്രമിച്ചാല്‍ ....?”

റൂമില്‍ എത്തി കട്ടിലേക്കു വീഴുമ്പോള്‍ മനസ്സ് നിറയെ മുത്തും അവളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ മുഖവും മാത്രമായിരുന്നു..... ആകെയുള്ള കുരുന്നിന്റെ ജീവന്‍ രക്ഷിക്കാന്‍ പോലും ത്രാണിയില്ലാത്ത താന്‍ ഒരു വാപ്പയോ?.... എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നത്...?

ഒരു മിന്നല്‍ പിണര്‍ പാഞ്ഞു...... “മുനീറിനോട് ചോദിച്ചാലോ......? അവന്റെ കയ്യിലിരിക്കുന്ന ആ നോട്ടുകെട്ടുകള്‍ മുഴുവന്‍ കൊടുക്കേണ്ടി വരില്ല തന്റെ മുത്തിന്റെ ജീവന്റെ വിലയായി......”

“പക്ഷെ തൊഴിലാളികലുടെ ശമ്പളപൈസ അവന്‍ എങ്ങനെ തരും......?!! ചോദിച്ചാല്‍ തരാന്‍ ഒരു വഴിയും ഇല്ല.... ചോദിക്കാതെ എടുത്താലോ...?!”

“വേണ്ട.... വിശ്വാസ വഞ്ചനയോളം വലിയ ഒരു പാപമില്ല..... തന്റെ കൂടെ പിറപ്പാണവന്‍.... അവനോട് ഒരിക്കലും...?!”

“പക്ഷെ തന്റെ മുത്ത്.... ആറ്റു നോറ്റുണ്ടായ അവളിലും വലുതാണോ ചങ്ങാതിയും, അവനോടുള്ള വിശ്വാസവും....?! തന്റെ മുത്തിന്റെ ജീവന്റെ വിലയേക്കാള്‍ വലുതോ തന്റെ ചങ്ങാതി...?!”

കിടക്കയില്‍ നിന്ന് എഴുനേല്‍റ്റ് ഹാങ്ങറില്‍ തൂങ്ങുന്ന മുനീറിന്റെ വസ്ത്രങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ നേര്‍ത്ത മര്‍മ്മരം പോലും ഉണ്ടാവാതിരിക്കാന്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു.....

നോട്ട്കെട്ടുകള്‍ കയ്യില്‍ കിട്ടുമ്പോള്‍ അതുമായി അടുത്ത മണി എക്സ്ചേഞ്ചില്‍ എത്തുന്നതിനെ കുറിച്ചു മാത്രമായിരുന്നു ചിന്തകള്‍.....

മൊബൈല്‍ ചില അവസരങ്ങളില്‍ ഉപകാരി ആയേക്കാം... പക്ഷെ ചില അവസരങ്ങളില്‍ അതിലേറെ ഉപദ്രവകാരിയും..... ആകസ്മികമായി ചിലച്ച മൊബൈല്‍ മുനീറിനെ ഉണര്‍ത്തുമ്പോള്‍ കയ്യിലിരിക്കുന്ന നോട്ട്കെട്ടുകളുമായി തരിച്ച് നില്‍ക്കാനേ സാധിച്ചുള്ളൂ.....

‘എന്താടാ മോനെ നീയീ കാണിക്കുന്നത്”..... മുനീറിന് അസ്വഭാവികമായ തന്റെ ആ പ്രവര്‍ത്തികണ്ട് അല്‍ഭുതം തോന്നിയതില്‍ ആശ്ചര്യമില്ല.....

“മുനീര്‍ മുത്തിനെ ഐ സി യു വില്‍ അഡ്മിറ്റാക്കി..... ഡോക്ടര്‍ പറയുന്നത് രണ്ട് ദിവസത്തിനുള്ളില്‍ ഓപ്പറേഷന്‍ വേണമെന്ന്.... എനിക്കീ പൈസ നാട്ടില്‍ അയക്കണം..... നിനക്ക് ഞാന്‍ ഇതെങ്ങനെയെങ്കിലും തിരിച്ചു തരാം..... എന്റെ മുത്തിനെ ഓര്‍ത്ത് നീ അനുവദിക്കണം.....”

“മോനെ ഇത് തൊഴിലാളികളുടെ ശമ്പളമല്ലേടാ..... നിന്റെ മുത്ത് എന്റെതും അല്ലെ... നമ്മുക്ക് ഇന്നു തന്നെ വഴി കണ്ടു പിടിക്കാം.... ഒന്നും ഒത്തില്ലെങ്കില്‍ പലിശക്കു വാങ്ങാം..... നീ ആ പൈസ അവിടെ തിരിച്ചു വച്ചേക്കൂ.....”

“വേണ്ട മുനീര്‍..... ഈ പൈസ ഞാന്‍ അയക്കാം എന്നിട്ടു നാളെ തന്നെ നമ്മുക്കതു തിരിച്ചു കൊടുക്കാം......”

എപ്പോഴാണ് ആ തര്‍ക്കം പിടിവലിയിലേക്ക് നീണ്ടത്..... എപ്പോഴാണ് തന്റെ കയ്യില്‍ ആ കത്തി എത്തപ്പെട്ടത്..... അറിയില്ല.... മനസ്സില്‍ നിറയെ “മുത്ത്” മാത്രമായിരുന്നു.... മുത്തിന്റെ ജീവനു വിലങ്ങുതടി തീര്‍ക്കുന്ന എന്തിനേയും വെട്ടി മാറ്റി മുന്നൊട്ട് പോകുക എന്ന ലക്ഷ്യം മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സില്‍.....

“കൊല്ലല്ലേടാ മോനെ“ എന്ന ആര്‍ത്തനാദം താന്‍ കേട്ടുവോ, അതോ കേട്ടില്ല എന്നു നടിച്ചുവോ....?!

കറിക്കത്തി തന്റെ എല്ലാമെല്ലാമായ കൂടപ്പിറപ്പിന്റെ ചങ്കിലേക്ക് ആഴ്ത്തുമ്പോള്‍ തന്റെ കൈ വിറച്ചിരുന്നുവോ...?!

അറിയില്ല പക്ഷെ ലക്ഷ്യം മുത്ത് മാത്രമായിരുന്നു..... ചോര നിറഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങള്‍ മാറി പുതിയത് ധരിക്കുമ്പോഴും..... പുറത്തെ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് കുതിക്കുമ്പൊഴും അവസാന പ്രാണനായി പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന തന്റെ ആത്മസുഹൃത്തിനെ തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കാന്‍ പൊലും കനിവില്ലാത്ത ക്രൂരന്‍...?!

പൈസ അയച്ച് സൈനബയെ ഫോണ്‍ വിളിക്കുമ്പോള്‍ “എവിടെ നിന്ന് ഇത്ര പെട്ടെന്ന് കിട്ടി മച്ചാ” എന്ന ചോദ്യത്തിന് മൌനം മറുപടി പറഞ്ഞു......

തിരികെ റൂമിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സ് പതിയെ തന്നിലേക്ക് മടങ്ങി വന്നത്.....

“മുനീര്‍.... തന്റെ മുനീര്‍.... അള്ളാ.... “ ഓടുകയായിരുന്നു......

“പുരുഷാരത്തിനു നടുവില്‍, കാക്കി കുപ്പായക്കാര്‍ക്കിടയില്‍ തൂവെള്ള വസ്ത്രത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ് തന്റെ മുനീര്‍.....“

പിന്നെ എല്ലാം മുറപോലെ നടന്നു..... ഒന്നും നിഷേധിച്ചില്ല....... അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ദൈവത്തിന്റെ കോടതിയില്‍ തനിക്കു കാത്തിരിക്കുന്ന ശിക്ഷകള്‍ തുലനം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇവിടുത്തെ ശിക്ഷ തൃണം.....

ഇന്ന് അര്‍ഹമായതിനു വേണ്ടി ഒരു കാത്തു നില്‍പ്പ്.....

ഒരു വാഹനം വന്നു നിന്നതിന്റെ ഇരമ്പല്‍..... കനത്ത ബൂട്ടുകളുടെ ഒച്ച..... അത് അടുത്തു വന്നു.....

“ഇന്ത നൌഷാദ് അലി സുള്‍ഫിക്കാര്‍...?“ (നൌഷാദ് അലി സുള്‍ഫിക്കര്‍ എന്നണോ നിന്റെ പേര്‍)ആഗതന്റെ ചോദ്യം....

“ഐവ..... “ (അതെ) കനത്ത ശബ്ദത്തില്‍ മറുപടി.....

“താല്‍ ഗുദ്ദാം......” (മുന്നോട്ട് കയറി നില്‍ക്കൂ)

ആരോ തന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചിരിക്കുന്നല്ലോ..... ഒരു തണുത്ത സ്പര്‍ശം..... കാതില്‍ മുനീറിന്റെ സ്വരം “മോനെ ഞാന്‍ ഇവിടെയുണ്ടടാ..... നിനക്കു കൂട്ടായി.... പോന്നോളൂ“

അള്ളാഹു അക്ബര്‍..... അള്ളാഹു അക്ബര്‍.........!