സൈക്കിള്.....
ഈ ഇരുചക്രവാഹനം കൈകാര്യം ചെയ്യാത്ത ഒരു കേരളീയന് ഉണ്ടാവാന് സാദ്ധ്യത കുറവാണ്.
ഇന്ന് സൈക്കിള് ബൈക്കുകകള്ക്കും പുത്തന് തലമുറ വാഹനങ്ങള്ക്കും മുന്നില് തലതാഴ്ത്തി നില്ക്കുമ്പോള് അതിന് ഒരു പ്രതാപകാലം ഉണ്ടായിരുന്നത് വിസ്മരിക്കുക പ്രയാസം.
ഒരുപക്ഷെ പുതു തലമുറക്ക് അന്യമായ സൈക്കിളിന്റെ ആ പ്രതാപകാലം എന്റെ ഓര്മ്മകളിലൂടെ ഒന്നു പുനര്ശ്രിഷ്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലാണ്.
എന്റെ ഓര്മ്മയില് കടന്നു വരുന്ന ആദ്യ സൈക്കിളിന് മൂന്നു ചക്രങ്ങള് ഉണ്ടായിരുന്നു.
എനിക്ക് ഏഴ് വയസുള്ളപ്പോള് ഒരിക്കല് അച്ഛനമ്മമാരോടൊപ്പം എന്റെ ഒരു ബന്ധുവീട് സന്ദര്ശിക്കവെ അവിടെ കണ്ട മുച്ചക്രവാഹനം കണ്ട് വിസ്മയം പൂണ്ട് അതില് കയറി, ആഗ്രഹം തീരാതെ അവിടെ നിന്ന് പോരുമ്പോള് സൈക്കിളും കൂടി കൊണ്ടുപോകാം എന്നു നിലവിളിച്ച് ഒടുവില് അച്ഛന് വടി എടുക്കേണ്ടി വന്നു.
പിന്നെ അച്ഛന് ജോലിസ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങിയപ്പോള് അമ്മയുടെ മുന്നില് ഒരു പുതിയ മുച്ചക്ര സൈക്കിള് എന്ന ആവശ്യം ഉന്നയിച്ച് നിരാഹാര സമരം ഉള്പ്പെടെയുള്ള സമരമുറകള് പയറ്റി നോക്കിയെങ്കിലും ഒന്നും ഫലവത്തായില്ല.
എന്തെങ്കിലും ആവശ്യങ്ങള്ക്കായി ചെങ്ങന്നൂര് ഠൌണില് അമ്മക്കൊപ്പം പോകുമ്പോള് സൈക്കിളുകള് നിരത്തി വച്ചിരിക്കുന്ന കടയുടെ അടുത്ത് എത്തുമ്പോള് അമ്മയുടെ സാരിത്തുമ്പില് വലിച്ച് നിര്ത്തും. പിന്നെ അത് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ചിണുങ്ങാന് തുടങ്ങും. നാരങ്ങാ മിഠായി അല്ലെങ്കില് കുപ്പിയെ നിറമുള്ള, മധുരമുള്ള വെള്ളം എന്ന മോഹനവാഗ്ദാനം നടത്തി എന്റെ ശ്രദ്ധ തിരിച്ച് എന്റെ കൌശലക്കാരി അമ്മ അവിടെയും എന്നെ പരാജയപ്പെടുത്തി.
ക്രമേണ സൈക്കിള് എന്ന മോഹം ഉപേക്ഷിക്കാന് ഞാന് നിര്ബന്ധിതനായി. അല്ലെങ്കില് അത് കിട്ടില്ല എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായതോടെ അങ്ങനെ തീരുമാനം എടുക്കേണ്ടി വന്നു എന്നു പറഞ്ഞാലും തെറ്റില്ല.
ഞാന് നാലാം തരത്തില് പഠിക്കുമ്പോള് എന്റെ ജേഷ്ടന് കൊണ്ടുവന്നു തന്ന ഒരു സൈക്കിള് റിമ്മാണ് എന്റെ രണ്ടാമത്തെ സൈക്കിള് ഓര്മ്മ. അത്യാവശ്യം എല്ലാ കമ്പികളും ഉള്ള ഒന്ന്, കൂടാതെ നടുക്ക് ആക്സില് ഫിറ്റ് ചെയ്യാന് ഉള്ള ഇടവും എല്ലാം ഉള്പ്പെടുന്ന ഒരു സൈക്കിള് റിം. ജേഷ്ടന് തന്നെ ഒരു കമ്പി വളച്ച് ആക്സില് ഹോളില് ഇട്ടു തന്നു. പിന്നെ അത് ഉരുട്ടുന്ന വിധം കാണിച്ചു തന്നു.
ഭിക്ഷക്കാരന് ലോട്ടറി അടിച്ചതുപോലെ ആയിരുന്നു എന്റെ അവസ്ഥ. കൂട്ടുകാര്ക്കിടയില് ഞാന് നിമിഷങ്ങള്ക്കകം താരമായി മാറി. കാരണം അവരില് പലരും ഉരുട്ടി നടക്കുന്നത് സൈക്കിള് ടയറുകളാണ്. അതില് നിന്നു വ്യത്യസ്ഥമായ ഒന്ന്. അതൊന്നു ഉരുട്ടാന് ആഗ്രഹം പ്രകടിച്ചവരെ ഞാന് നിഷ്കരുണം “നോ” പറഞ്ഞ് ഒഴിവാക്കി. രാവിലെ സ്കൂളില് പോകുന്നതു വരെയും, വൈകുന്നേരം സ്കൂള് വിട്ടു വന്നു കഴിഞ്ഞും എന്റെ ശ്രദ്ധ സൈക്കിള് റിം ഉരുട്ടുന്നതിലായി. ഇടക്ക് വന്ന ഒരു പരീക്ഷയില് മാര്ക്ക് കുറഞ്ഞപ്പോള് അമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലായി എന്റെ നാലാം ക്ലാസ് തന്നെ സൈക്കിള് റിമ്മിന് അടിയില് പെട്ട് ചതഞ്ഞ് അരയുമെന്ന്.
ഒരു ദിവസം പൊടുന്നനെ എന്റെ സൈക്കിള് റിം അപ്രത്യക്ഷമായി. ഞാന് നിലവിളിച്ചു. അമ്മ നിസംഗയായി പറഞ്ഞു... “ സുക്ഷിച്ച് വെക്കാന് പഠിക്കണം.... ഇന്നലെ പാട്ട പെറുകുന്ന തമിഴന്മാര് ഇതുവഴി നടക്കുന്നതു കണ്ടു.. അതുങ്ങളു വല്ലതും എടുത്തുകൊണ്ട് പോയതാവും”.... പലദിവസങ്ങളിലെ അന്വേഷണം എങ്ങും എത്തിയില്ല.... എന്റെ സൈക്കിള് റിം അപ്രത്യക്ഷമായ സത്യം ഞാന് അംഗിക്കരിച്ചു.
വര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷം വെക്കേഷന് നാട്ടില് ചെന്നപ്പോള് എന്തോ ആവിശ്യത്തിന് എന്റെ വീട്ടിലെ മച്ചില് കയറേണ്ടി വന്നു... അവിടെ എന്റെ സൈക്കിള് റിമ്മിന്റെ തുരുമ്പെടുത്ത അസ്ഥികൂടം എനിക്ക് കാണാന് കഴിഞ്ഞു.... അമ്മയെന്ന കള്ളിയെ കയ്യോട് പിടിച്ചതിന്റെ ആവേശത്തില് അതുമായി മുന്നില് ചെന്നപ്പോള് മാതൃത്വത്തിന്റെ അവസരപരമായ ഇടപെടലുകളും അത് മൂലം ഒരു വ്യക്തിയില് ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന മാറ്റങ്ങളും വെറും ഒരു വരിയില് ഒതുക്കി അമ്മ ഇങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചു.
“അതുകൊണ്ട് കോട്ടും സ്യൂട്ടും ഇട്ട് നടക്കാന് ഇപ്പോള് നിനക്കു കഴിയുന്നു”
(തുടരും)